Category : กวีวิถีธรรม

หมกมุ่นครุ่นคำนึงหน้าตึงเครียด คล้ายผิดหวังรังเกียจโลกรอบข้าง อยู่แต่โลกของส่วนตัวทั่วสารพางค์ สักเล็กน้อยมิปล่อยวาง-จากหน้าจอ มีโลกเสมือนเพื่อนเสมอสมัครสมาน ลืมโลกจริงโลกเจือจาน-โลกงานก่อ การสบตากับเพื่อนมนุษย์เริ่มหยุดยอ มีแม่พ่อและมิตรญาติเป็นสมาร์ทโฟน

ฉันไปเยี่ยมผู้ชุมนุมที่ผ่านฟ้า พบชีวิต “จิตอาสา” ใบหน้าใส อายุมากเทียบผู้เฒ่าแต่เยาว์วัย เป็นยายย่าหัวใจใหญ่..น่ายินยล ลองไปเต็นท์พยาบาลนะท่านเอ๋ย เต็นท์อาหารแล้วท่านเอ่ยเฉลยผล มีความสงบกลางมหานครร้อนรน นี่แหละคนช่วยเข่นฆ่าทุนสามานย์

ค่ำคืนนี้ ณ เวทีผ่านฟ้า พรุ่งนี้เพื่อนยา มุสลิม ยิ้มย่อง มะรืนนี้ ที่พัทลุง รุ้งเรืองรอง โลกทั้งผอง พี่น้องกัน เท่านั้นเอง ด้วยรัก จงหักรั้ว

ความรุนแรงเลวร้ายอยู่รายเรี่ย อาการเหี้ยก่อนตายวุ่นวายหนัก เหี้ยฟาดหางหวงอำนาจอนาถนัก ก่อนจะสิ้นตายดิ้นตายชักปราชัย มวลมหาประชาชนต้องทนถึงจุด เกินมนุษย์ ทุกแห่งหน อดทนได้ อันของสูงทำข้อสอบต้องมอบใจ หลังฝนซาแล้วฟ้าใสทั่วไทยเอย

ส่งความอาลัย ลูกไทยร่วมทาง เกิดตายวายวาง ฝากร่างนอนตาย หฤโหด เลวชั่ว เมามัว เมามาย ถึงจุด สุดท้าย เลวร้าย เลิกรา

เมืองหลวงเป็นเมืองเลือดเดือดดุ ระเบิดพลุเพลิงพินาศราชประสงค์ แสนเสียดายหลายชีวิตผู้ปลิดปลง แม้เด็กน้อยพลอยสู่ดง-เดือดทมิฬ! จังหวัดตราดขาดสายอีกหลายศพ เป็นยางลบ ยิ่งลักษณ์ และทักษิณ ชายแดนใต้ ขยายผล ได้ยลได้ยิน ความดับสูญตระกูลชินหมดสิ้นไทย

  ภาพบนเครื่องบิน กัมพูชา-ไทยแลนด์ เย็น ศ.๒๑/๒/๒๕๕๗ มีแรงแกร่งกล้า เพราะว่าออกแรง ความสนุก ทุกแห่ง หฤหรรษ์กับปัญหา โผผิน บินทะยาน เติมถ่าน ศรัทธา แม้ภูเขาขวางหน้า คนกล้า-มิขวางใจ

ภาพจากพนมเปญ ตอนบ่าย ศ ๒๑/๒/๒๕๕๗ สุขสันต์วันเสาร์ โลกเราแสนสวย ประกอปไปด้วย ดวงจินต์ ยินดี ฝึกฝืน ยืนหยัด ไม่ถนัดมิถอยหนี เหนื่อยยากมากมี บุญบารมีมากมาย

  เยี่ยมวีระ สมความคิด คนติดคุก เห็นความสุข ดูแจ่มใส ไกลแสงสี ช่วยนักโทษ ร่วมเรือนจำ ได้ทำดี ช่วยพร้อมสรรพดับไฟจี้ในเรือนจำ   ผู้ช่วยย้ายผู้อำนวยการคนพาลผิด ยังแผลงฤทธิ์ แม้ติดคุก ทุกเช้าค่ำ เคยถูกเกลียดจากเขมรมีเวรกรรม ถูกยอมรับ เรือกลับลำ ณ กัมพูชา

  หลวงปู่พุทธอิสระพระแปลก ความคิดแหวก-สวะ พระสงฆ์ ผู้กล้าหาญทานทัดยืนหยัดยง สำรวมองค์ น้อยไป หรือไม่มี   ความสำรวมแท้จริงละสิ่งบาป ความเลวหยาบสละทิ้งสิ่งบัดสี เสขิยวัตรบกพร่องบ้างในบางที มิใช่ฤาษี ลวงเหี้ย วัดวาอาราม