ต้นไม้ใหญ่(ต้นงิ้ว) หน้าบ้านโยมแม่ยุ้ย ต.รำมะสัก อ.โพธิ์ทอง อ่างทอง วันอาทิตย์ วันมิตรญาติ วันกวาดถูบ้าน วันงานซักผ้า วันหาพ่อแม่ วันแผ่เผื่อจิต วันคิดใคร่ครวญ วันทบทวนการกระทำ วันอิ่มหนำศาสนา วันไปหานิพพาน
Category : บันทึกท่านจันทร์
เยี่ยมคุณต้นอ้อ(๓๘ปี) อุบัติเหตุครบ ๒๐ ปีพอดี เธอใช้ชีวิตที่นั่งเองมิได้เลย อย่างมีความสุขสดใสเป็นที่สุด แม่บังอร ดูแลลูกสาวสุดชีวิต แม่ไม่รู้หนังสือแต่มีความสดใสมากเช่นกัน ประทับใจครอบครัวริมคลองดำเนินสะดวกนี้ (บ่าย-เย็น ส.๒๒/๒/๕๗) ยามเย็น เย็นใจ มอบให้ ท่านเธอ ดวงกมล ล้นเอ่อ ด้วยความ ยินดี เยี่ยมเยือนมิตรญาติ
ท่านจันทร์ (๒๕๐๗) วฤทธ์ ชินสาย (๒๔๘๒) พิศอำไพ (ขวัญ – ๒๕๒๓) เดินทางไปเช้าเย็นกลับเยี่ยมคุณวีระ เรือนจำแห่งกรุงพนมเปญ กัมพูชา อาตมาได้จับสองมือประนมไหว้ของคุณวีระ ผู้มีใบหน้าและแววตาเบิกบานแจ่มใสมาก มีน้ำเสียงที่ทรงพลัง มีความสงบนิ่งยิ่งนัก เขาเล่าว่าได้ช่วยคนไทยและคนเขมรที่ติดคุก ให้มีสถานะในการครองชีวิตได้ดีขึ้นกว่าเดิม ทำให้นักโทษได้รู้สิทธิ์ของตนเองและรักษาสิทธิ์ ทั้งยังป้องปรามให้ทางเรือนจำลดการล่วงสิทธิ์ ถึงขนาดย้ายผู้อำนวยการเรือนจำคนก่อนได้ ทุกวันนี้นักโทษทั้งไทยและเขมรชอบคุณวีระมาก สังเกตท่าทีของผู้คุมคุณวีระมีความเคารพยิ่ง ไม่สงสัยเลยว่าทำไมการติดคุกทำให้คนฉลาด สุนทรภู่เขียนกลอนได้ดีมากที่สุดตอนติดคุก คุณวีระมีสภาพดีกว่าตอนอยู่นอกคุกชัดเจน เขาพูดกับอาตมาว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงเก็บผมไว้ เพื่อทำงานให้กับประเทศชาติต่อไป  
ที่บางกอกแอร์เวย์ สนามบินสุวรรณภูมิ เดินทางไปพนมเปญ เยี่ยมวีระ สมความคิด บาตรคู่ใจประจำชีวิต นำพาติดตามไปด้วยเสมอ ในบาตรมีก๋วยเตี๋ยวลุยสวน ของป้าแป้ง ๐๘๙๐๑๐๓๐๘๖ สิบแพ็ค นำไปฝากคุณวีระด้วยก๋วยเตี๋ยวลุยสวน เจ้านี้น่าสนับสนุนมากนะ อยู่ข้างมูลนิธิเพื่อนช่วยเพื่อน ซอยนวมินทร์ ๔๘ (ประสาทสิน)
อังคาร ๑๘/๒/๒๕๕๗ ไปดูแลโยมบิดาเข้าโรงพยาบาลโรคทรวงอก แล้วจึงเลยไปส่งท่านกลับอ่างทองพร้อมกัน พี่ชายคนขับ เตี่ยนั่งหน้า หลานสาวนั่งด้วย หลานคือลูกสาวของพี่สาวผู้ดูแลตาได้ดีมาก เธอทำท่าจะนั่งหลังกระบะให้เรานั่งหน้าดีกว่า เราเห็นว่าเธอควรนั่งหน้าจะได้ประคองตาด้วย ในที่สุดเราก็ได้นั่งหลังกระบะเปิดโล่งยามบ่าย โดยที่ไม่ค่อยเห็นด้วยที่ใครจะนั่งท้ายกระบะนี้ หมอฟากฟ้าหนึ่งเสียชีวิตจากการนั่งแบบนี้ เราเคยตำหนิปฐมอโศกว่าปล่อยเช่นนั้นได้ไฉน แต่คราวนี้เราต้องนั่งท้ายกระบะเสียเองเลย แดดร้อนจัด พี่ชายขับเร็ว แซงซ้ายขวาบ่อย นึกจะพูดให้พี่ชายจอดรถเพื่อเราจะต่อรถตู้ แต่เกรงใจโยมเตี่ย พี่ชาย และหลานสาวในรถ นึกถึงความลำบากของพ่อครูและหมู่กลุ่มเรา ที่กำลังโดนความถ่อยเถื่อนรัฐบาลที่ผ่านฟ้า จึงตัดสินใจร่วมสังเวยความลำบากกับหมู่ด้วย ใช้ผ้าโพกหัวกันแดดร้อนหลังรถอยู่คนเดียว สวดอิติปิโส มองหลักกิโลเป็นระยะๆ แล้วถึง เป็นการเดินทางจากนนทบุรี ถึง อ่างทอง
ชื่อของพ่อ ของย่า หลวงตาช้าง เคยเป็นโจร แล้วล้าง มือเป็นสงฆ์ สึกตอนแก่ ได้ยายห่วง มิห่วงองค์ ลูกสองอนงค์ ชื่อย่าพื้น กับย่าใบ โดยย่าใบ ได้เจ๊กป๊อก มีลูกแปด เลี้ยงกลางแดดกลางฝนอดทนได้ ผู้ชายห้า ผู้หญิงสาม ตายตามไป เหลือพ่อฉัน นั่นไง กับหนึ่งคุณอา คุยกับโยมพ่อของข้าพเจ้า ผู้ป่วยบ่อยด้วยอายุ ๘๔-๘๕ ปี ถามเทือกเถาเหล่ากอของท่าน จึงได้ทราบเรื่องของตาทวด ว่าท่านเคยเป็นโจรและเป็นพระ น่าตื่นตาตื่นใจกับเรื่องที่เราควรรู้ แต่เราไม่ใส่ใจที่จะรู้มานาน จนโยมเตี่ยชรา บางเรื่องที่เรารู้ก็พบว่ารู้ไม่จริงต้องรู้ใหม่ เช่นพ่อของพ่อเป็นคนจีนมาจากเมืองจีน โดยจริงปู่คือเจ๊กป็อกเป็นคนจีนเมืองไทย เราท่านทั้งหลายน่าจะลำดับญาติกันไว้ให้ชัด ก่อนที่พ่อแม่ปู่ย่าตายายของเราจะไม่อยู่แล้ว ได้ทราบว่าลูกของคุณอาข้าพเจ้าสองคน หญิงกินยาฆ่าตัวตายประชดผัวเป็นภารโรง เธออยู่ในวัยใกล้เคียงกับข้าพเจ้า คุ้นกันบ้าง ลูกชายของคุณอาเป็นมือปืน หายสูญไปแล้ว เราน่าจะทำความรู้จักญาติที่เหลือ ติดต่อกัน การสงเคราะห์ญาติ เป็นมงคลหนึ่งใน ๓๘ ข้อ
ศุกร์นี้ เยี่ยมวีระ สมความคิด ยินดีรับทุกความคิดมิตรสหาย ไปเผื่อแผ่อย่างชิดใกล้ถึงใจกาย เขียนจดหมาย ฝากมา จักพาไป ความคิดถึงแปลว่าคิดแล้วต้องถึง จดหมายจึง มาบรรจบ พบกันได้ ว่าจะเขียนคือไม่เขียนสิเปลี่ยนใจ “ว่าจะทำ” แปลว่าไม่ ได้ทำสักที รับจดหมายทางอีเมล์ angthongthemoon@gmail.com
หลังจากรับปากว่าจะเขียนเรื่องส่งมาร่วมหนังสือเล่มนี้มาหลายวันแล้ว โดยกำชับบรรณาธิการไว้ก่อนแล้วว่าจะต้องขยันทวงต้นฉบับ เพราะถ้าไม่ทวงก็มักจะลืมเขียน ด้วยถูกงานอื่นดึงความตั้งใจออกไปเสียจนไม่เป็นอันได้ทำตามความตั้งใจนั้น คนที่ช่วยไถ่ถามและตามงานจึงเป็นคนที่ช่วยกระตุ้นให้เรากระเตื้องในการสร้างงานอย่างสำคัญ ต้องขอขอบคุณบรรณาธิการไว้เป็นเบื้องต้นที่วันนี้ส่งข้อความมาทวงต้นฉบับตอนกลางวัน ข้าพเจ้าจึงลงมือเขียนบทความนี้ตอนกลางคืน โดยจริงจะเรียกว่าเขียนก็ไม่ถูกต้องนัก เพราะเป็นการพิมพ์ด้วยคอมพิวเตอร์แทนการเขียนด้วยลายมือ ซึ่งน่าจะเหมือนกับหลายท่านที่ทำเช่นนี้ในปัจจุบัน คอมพิวเตอร์พกพาที่ใช้พิมพ์บทความนี้ มีอายุการใช้งานนานแล้ว เปรียบได้กับคนชราก็ว่าได้ แต่ข้าพเจ้าก็ยังเก็บไว้ เพิ่งผ่านพ้นการซ่อมใหญ่เมื่อไม่นานเดือนที่ผ่านมา หมดเงินในเรื่องนี้ไปประมาณหมื่นบาท ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่พอจะซื้อเครื่องใหม่มาใช้งานได้เลยทีเดียว การที่ข้าพเจ้าต้องซ่อมแทนการซื้อนั้นเพราะคอมพิวเตอร์เครื่องนี้เป็นคอมพิวเตอร์แม็ค ราคาเริ่มต้นเมื่อหลายปีก่อนถึงครึ่งแสน โยมผู้หญิงท่านหนึ่งเป็นเจ้าภาพคนเดียว ข้าพเจ้าเห็นว่าแพงจึงพยายามใช้งานให้คุ้มค่ากับเงินของโยม แม้ในระยะหลังจะห่างเหินการใช้งานไปบ้าง เพราะมีเครื่องมืออย่างอื่นที่ทันสมัยกว่าเข้ามาแทนที่ เช่น ไอโฟน และ ไอแพต ที่เล็กกว่า พกพาสะดวก มาดึงความสำคัญไปเสียมิใช่น้อยเลย ถึงอย่างนั้นข้าพเจ้าก็ยังระลึกถึงคุณค่าของคอมพิวเตอร์พกพาเครื่องนี้ โดยพยายามจะกลับมาเยี่ยมยามถามไถ่ด้วยการใช้งานอยู่บ่อยๆ ด้วยเกรงไปว่าเครื่องมือสื่อสารอาวุโสเครื่องนี้จะน้อยเนื้อต่ำใจที่ถูกปล่อยปละละเลยจนหลงลืม ข้าพเจ้ากำลังนำท่านทั้งหลายเข้าประเด็นเกี่ยวกับความใส่ใจต่อผู้สูงอายุและบรรพชนในช่วงสงกรานต์ โดยที่ผู้สูงอายุก็เหมือนกับของเก่าที่เคยผ่านงานมามาก ย่อมมีความเสื่อมสภาพและอาจมองดูล้าสมัยเป็นธรรมดา แต่ด้วยความสำนึกแห่งความกตัญญูกตเวทีของคนรุ่นหลัง ย่อมไม่อาจทิ้งของเก่า ด้วยมัวเมาของใหม่ที่ไฉไลกว่า ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ หรือแม้กระทั่งสิ่งของก็ตามที ของใหม่ย่อมมีส่วนดีแบบของใหม่ แต่ถ้าพิจารณาให้ดีเราจะพบว่าของใหม่หลายอย่างยังขาดส่วนดีแบบที่ของเก่ายังคงมีอยู่ เช่นไอโฟน ไอแพต แม้จะง่ายต่อการพกพาและพิมพ์ปานใดก็ตาม เมื่อถึงคราวจะต้องพิมพ์เรื่องยาวๆแบบที่กำลังทำอยู่นี้ เครื่องมือสมัยใหม่ก็ต้องอ่อนน้อมค้อมคำนับให้กับเครื่องพิมพ์คอมพิวเตอร์พกพา ซึ่งเปรียบได้กับ ปู่ ย่า ตา ยาย นั่นเทียว ขณะกำลังบอกเล่ามาถึงตรงนี้ ข้าพเจ้าเหลือบมองไปที่ริมห้องอีกด้านหนึ่ง เพื่อสบตากับรุ่นพ่อแม่ของปู่ ย่า ตา ยาย ทางการพิมพ์ นั่นคือเครื่องพิมพ์ดีดธรรมดา มิใช่พิมพ์ดีดไฟฟ้า ที่มีผู้บริจาคมาให้นานแล้ว และข้าพเจ้าก็พยายามนำกลับมาพิมพ์ต้นฉบับอยู่บ้าง แม้จะไม่คุ้นชินเอาเสียเลยก็ไม่เป็นไร ข้อดีของเครื่องพิมพ์ดีดแบบเก่านี้ก็คือ เมื่อพิมพ์ออกมาแล้วก็จะออกมาเป็นแผ่นกระดาษให้อ่านได้เลย
ความรู้จาก พขร.แท็กซี่ รหัส๗๕๕๙๕ นายบุญรัตน์ เพ็ชรนารถ๐๘๗-๖๐๖๖๖๗๙ คนสระแก้ว พักซอย วปอ.๑๑(ธรรมดา-สุดซอย) ผู้หญิงจะขับรถแบบไหน? ๑.มักจะขับรถเลนเดียว เวลาจะเลี้ยวก็เข้าแบบกระชั้นชิด ๒.เวลาเบรคจะไม่ค่อยมีการเบรคเตือน หรือไม่ก็เตะเบรคบ่อยมาก ๓.ใช้ความเร็วไม่เกิน๗๐ถ้าวิ่งขวาก็จะวิ่งขวาอยู่อย่างนั้นแหละ ๔.มักโทรศัพท์ขณะขับรถ (ข้อนี้เจอบ่อยมาก) ๕.เวลาสลับเลนจะไม่ค่อยเปิดไฟเลี้ยวก่อน หรือถ้าเปิดไฟเลี้ยวเมื่อแซงเสร็จก็มักจะลืมปิดเป็นส่วนมากยกเว้นเข้าซอยที่ไฟเลี้ยวจะตัดเอง ๖.คนขับรถตามหลังต้องทำใจหน่อย ต้องพยายามทิ้งช่วงห่างและต้องพยายามแซงในที่สุด เพราะคุณผู้หญิงจะรักเลนของเธอมาก ส่วนมากชายขับตามหลังก็จะหัวเราะ ไม่ถือโทษโกรธเธอ ๗..อุบัติเหตุสำหรับผู้หญิงจะน้อยยิ่งนัก ส่วนมากจะชนท้ายคันหน้าแต่ไม่รุนแรง รถบุบนิดหน่อยเท่านั้น มักไม่มีอุบัติเหตุหนักๆ บันทึกขณะนั่งรถไปหาโยมบิดาที่โรงพยาบาลโรคทรวงอก วันอังคาร๑๘/๐๒/๒๕๕๗ เวลา๑๐.๑๕น
เยี่ยมสมณะขยะขยัน – นครปฐม แม้เรือนจำมิจ่อมจม – ไมตรีจิต ผู้อำนวยการแดนสอง – เอื้ออุทิศ ได้พบกันแบบใกล้ชิดจับจิตจับใจ มองเห็นดีงาม ทุกยามของชีวิต วันนี้เราอาศัยรถของคุณขวัญและคณะ ไปเยี่ยมสมณะขยะขยัน-เรือนจำนครปฐม ข้าพเจ้าเลือกจะไม่ติดต่อขอเยี่ยมเอง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณขวัญและคณะ ในที่สุดเราต้องรอเวลาเยี่ยมตอนบ่ายนั่นเทียว ระหว่างรอ เราพูดคุยกับญาติผู้ต้องขังคนอื่นด้วย ได้ความรู้หลายอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน น่าประทับใจ ส่วนใหญ่คนที่มาติดคุกเป็นคนจน ญาติเป็นคนมีน้ำใจ เมื่อได้คิวเข้าเยี่ยม เราก็ได้พูดคุยเป็นปกติทางโทรศัพท์ โดยยืนอยู่คนละห้องกระจกมีลูกกรงกั้น แข่งกับเสียงผู้อื่น บัดเดี๋ยวก็มีข่าวดีมาบอกว่าผู้อำนวยการแดนสองขอพบ ในที่สุดก็ได้พูดคุยในห้องรับรองพิเศษต่อหน้า ผอ.แดน ๒ ท่านผู้อำนวยการเล่าว่ากับสมณะขยะขยัน เถียงกันทุกวัน สมณะขยะขยันฝากถึงพ่อท่านและหมู่ว่าขอโทษในส่วนผิด ได้พบว่าท่านเองอยู่ในคุกเหมาะกว่าอยู่ในทึ่ชุมนุม จะขึ้นศาลวันที่ ๒๔/๓/๒๕๕๗ การพักอาศัยได้รับการจัดสรรให้อยู่ในสวนเป็นส่วนสัด อาหารการขบฉันไม่เป็นภาระ ท่านเลือกฉันได้สะดวก เพียงขอเครื่องเขียน ซอง แสตมป์ (ซึ่งได้จัดให้แล้วทันที) ท่านผู้อำนวยการมักจะเรียกเจ้าหน้าที่เข้ามาในห้อง แล้วแนะนำท่านจันทร์ให้เป็นที่รู้จักของเจ้าหน้าที่เรือนจำ เราได้พูดคุยกับสมณะขยะขยันอย่างเป็นกันเองพร้อมคณะ คุณขวัญ-ภรรยาคุณวีระ สมความคิด นำถ้อยคำคุณวีระ ฝากถึงท่านขยะขยันว่าคุณวีระเคารพการตัดสินใจของท่าน และท่านฝากถ้อยคำสู่คุณวีระว่ายินดีเป็น “เพื่อนร่วมคุก” แม้จะอยู่ต่างแดนก็เป็นเพื่อนร่วมคุกกันได้ ด้วยการตัดสินใจไม่ประกันตัวและยอมติดคุกในครั้งนี้ มาจากการที่ท่านคิดถึงคุณวีระว่าโดนหนักกว่าท่านเสียอีก คุณขวัญผู้เป็นภรรยาจึงนำความไปบอกคุณวีระที่กัมพูชา คุณวีระจึงฝากเยี่ยมท่านขยะขยันผ่านคุณขวัญในครั้งนี้ ตกลงว่าวันศุกร์นี้ท่านจันทร์จะบินไปเยี่ยมคุณวีระที่เขมร คิดว่าจะพาสมณะบินก้าวบินไปด้วยแต่ยังมิได้คุยกับท่าน